Recenzja No Man’s Sky: czy warto było czekać tak?

No Man’s Sky jest grą niezwykle trudną do sklasyfikowania, opisania i postawienia na półce obok innych dużych tytułów. Próbowałem wydusić z siebie kilka zwięzłych zdań, wymienić wady, zalety, podsumować przemyślenia niezbyt błyskotliwą pointą, po czym przejść do porządku dziennego. Poległem. Ten projekt nie daje mi spokoju od pierwszej zapowiedzi. Dla niego skreśliłem zasadę o unikaniu pre-orderów doskonale zdając sobie sprawę, że musi zawieść sprowadzając na ziemię większość z moich nadziei. Poniekąd zapłaciłem właśnie za taki stan rzeczy, za oczekiwanie, napięcie i łechtanie kolejnymi informacjami. Potencjał tak doskonale realizował się w mojej głowie, że gra mogłaby zostać skasowana. Zadowoliłbym się kupnem idei.

Koncepcja No Man’s Sky to delikatne muśnięcia na strunach nostalgii. Melodia grana pod konkretne emocje. Za 250 złotych możemy popieścić czułe punkty swoich tęsknot. Odległym celem, drogą, samotnością zanurzoną w cudownych dźwiękach. Ktoś wpadł na znakomity pomysł jak złapać ludzi pułapką wrażliwości, zarobić na obietnicy sentymentalnej wycieczki daleko od dnia codziennego. To właściwie wszystko, co ma ten tytuł do zaoferowania.

Produkcja Hello Games nie urzeka szczegółową grafiką, nie opowiada wciągającej historii, nie rzuca na kolana różnorodnością, nie ma w sobie istotnego przesłania od twórców. W wirtualnej galaktyce jest co robić, jeżeli sami znajdziemy sobie coś do roboty. Są bajki z morałami jeżeli sami sobie je ułożymy. Wsiadamy do pociągu, a jak zabijemy czas i jakie zalety będziemy sobie na siłę wmawiać, to już nasza sprawa. Uratować się przed rozczarowaniem i tak nie sposób.

Przekopując się przez recenzje rozsypane na przestrzeni ostatniego tygodnia wiele razy spotykałem próby w postaci opisów pod kątem podróży, eksploracji, swobody albo dominującej roli walki o przetrwanie. Takie wrażenie nawet pasuje do pierwszych kilku godzin spędzonych w kosmosie. Po tym czasie No Man’s Sky zaczyna przypominać pokój, którego zawartość jest losowana za każdym razem, gdy otwieramy drzwi. Stacja, kosmici, transportowce, ataki piratów, zasoby, planety, posterunki. W gruncie rzeczy wszystko jest takie samo, skok po skoku rozgoryczenie. Mieszają się elementy, jednak z niezmiennej puli. Umyka upragnione poczucie ogromu Wszechświata zastępowane przez oznaki klaustrofobii. Zabawny paradoks, im więcej latamy, im dłużej szukamy, tym gra wydaje się mniejsza. Z każdą minutą odpadają kolejne obszary obecne tylko w naszych wyobrażeniach.

Obdarte ze złudzeń No Man’s Sky staje się prostą, monotonną, momentami toporną grą bez satysfakcjonującej treści. Kontakty z rozwiniętymi rasami są ograniczone, zarabianie sprowadza się do beznadziejnie nudnego gromadzenia surowców, a banalny system walki szybko zaczyna irytować. Do tego pełno tu błędów, dzięki którym więcej razy widziałem menu konsoli niż nowe układy. Zresztą, o tym wszystkim zgodnie donoszą redakcje z całego świata. Dysponując odrobiną wyobraźni i dorabiając do tego tytułu kilka górnolotnych idei można obronić No Man’s Sky jako przyjemne, relaksujące narzędzie do zabijania czasu. Niektórzy zobaczą tu nawet skromny początek nowej ery konstruowania lokacji. Sam odwiedziłem około 140 planet w 50 systemach oraz pokonałem wszystkie kamienie milowe zdobywając komplet trofeów. Wystarczyło dodać prosty cel w postaci platyny, aby bawić się przyzwoicie.

Niestety, przyzwoicie to zdecydowanie za mało, a rozdmuchanego indyka udającego tytuł AAA nie uratuje ewentualne wprowadzenie zadań i rozszerzenie zawartości. Niezależnie nad którym elementem się pochylę, to dochodzę do wniosku, że wymaga on przebudowy. Oczywiście, niespełnione, wysokie wymagania względem wysoko wycenionej produkcji to wina wyłącznie napalonych frajerów. Twórcy nie przyłożyli przecież ręki do gry urojonej sobie przez fanów. Zawód randką poprzedzoną miesiącami czatowania wliczony był w cenę. Spełnienie nie przyszło, ale sny mieliśmy piękne.